18 SEPTEMBER 2018, 07:28
Stilte met vogelgeluiden, water geruis. Een korjaal - langgerekt houten boot - vaart langs. De man - bloot gespierd bovenlijf en korte rappa om het middel- zwaait naar me en steekt een bos visnetten in de lucht. Aha! Vis binnen gehaald. Ik gebaar of ik een foto mag maken. Duim omhoog. Ok dus. Nog geen kwartier later zie ik hem aanleggen aan de overkant. Het bootje wordt door de stroming tegen de enorme steen gedrukt. Hij lijkt zich niet druk te maken dat het wegvaart, noordwaarts de Gran Rio af. Hij haalt een oranje plastic teiltje tevoorschijn en gaat de vissen schoonmaken. Zo snel al iets gevangen? Later hoor ik van onze gids dat hij 's avonds het net uitzet en 's ochtends binnenhaalt. De lange steile houten trap achter hem leidt naar de wallekant, zeker tien meter boven hem. Onder de hoge bomen met neerhangende lianen schemeren wat huisjes. Een jongen met een knielang tshirt aan - jaar of 12 schat ik- huppelt zigzag over een paadje naar beneden. En verdwijnt achter een van de enorme stenen die boven het water uitkomen. Was plaats, steiger.. you name it.. Ik zwaai als hij weer tevoorschijn komt. Dan beginnen we een spelletje. Ik zwaai links, hij ook. Rechts, hij ook. We doen allerlei bewegingen en apen elkaar na. Lachen. Communicatie op haar best.
Een tweede bootje komt aanglijden. De vrouw achterin stuurt de moderne boot - van ijzer/ aluminium - met een peddel naar de man die de vissen in het water schoon maakt. Hij gooit wat hards in de ijzeren boot - houtblokken?- en in stilte glijdt de ijzeren boot met de vrouw weer verder de rivier af.
De afstand van mij tot de overkant is te groot om alles gedetailleerd te zien. En horen is al helemaal geen optie . Het geruis van de 'sula' -stroomversnelling verderop- wint het . In stilte kijk kijk kijk ik. Te verwonderd over deze totaal nieuwe wereld die ik alleen op plaatjes wel eens gezien heb. Dat ik hier mag zijn, kan zijn. Een godswonder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten