Peperpot

Laatste tochtje op de fiets naar Commewijne, aan de overkant van de Surinamerivier.
Deze keer op zoek naar de geschiedenis van Plantage Peperpot.
De directeurswoning is door particilieren omgebouwd cq gerestaureerd tot hotel restaurant.
Wat nog over is aan oud: de  vervallen koffie-droog-loods, de opslagplaats en de kampong. Een mini dorpje waar de nakomelingen van Javaanse contractarbeiders wonen. Zoals altijd hier, moet je de rest er maar bij denken.

Door naar Natuurpark Peperpot.
Er loopt een rechte weg door het enorme bos. Aan weerszijden staan in het begin - eigenlijk het eind maar ik begin er -  enorme bossen bamboe. Aapjes springen over de weg die door het overhangende groen nog het meest van een tunnel wegheeft.
Het voelt eerst behoorlijk unheimisch om in mn eentje op de fiets door dat tunnel bospad te rijden. Ik trap stevig door, terwijl je juist de komende drie km stil zou moeten genieten van de geluiden en eventuele dieren. Als ik in de verte andere bezoekers zie ontspan ik me, stap af en wandel een flink eind naast de fiets. Steeds omhoog speurend naar een toekan of luiaard. Helaas. Aan het eind gelukkig heel veel kleine aapjes die van tak naar tak slingeren en over dwarse palmtakken racen.
Het educatiecentrum is verlaten maar wel open. Ik bekijk de fotos van vroeger, lees de verhalen.
Inmiddels loopt het tegen half vier en ik stap op de fiets in de hoop een warung te vinden, ik heb trek. Helaas moet ik nog een dik half uur door de hitte  over de belachelijk drukke hoofdweg fietsen voor ik iets vind. Rijst met kip en taher bladeren. Prima. Met een volle buik rijd ik terug naar het haventje waar de bootsman direct mijn fiets aan pakt. Laatste keer de rivier over en terugfietsen naar Tourtonne, waar ik logeer.