Het een warrige boel. Ik schrijf, knip, plak, bewerk en moet er duidelijk nog in komen.
Dat geldt niet voor mijn verblijf hier. Een paar dagen geleden heb ik een fiets gehuurd en ik krijg Paramaribo met zijn lange straten aardig in de smiezen. Zo eng als ik het eerst vond - links rijden is nooit mijn favoriet geweest- zo vlotjes gaat het me nu af. Wel stap ik nog af bij kruispunten waar ik links rechts links nog eens rechts en uiteidelijk maar gewoon oversteek , rekenend op de galantie van de Surinaamse automobilisten, die inderdaad mij over laten lopen.
Gisteren kriskras door het centrum op zoek naar waterschoenen voor mijn trip naar het binnenland cq regenwoud. Vijf dagen vanaf maandag. Heen en terug met een vliegtuigje en ter plekke korjaals. Ik verheug me met name op de jungletochten met gids en uitrusten/ liggen in de soela (stroomversnelling).
Voor die tijd doe ik alles wat te fietsen is met bootjes onderweg om de Surinamerivier of Marowijne over te steken. Op zoek naar de geschiedenis van Suriname en haar slavernijverleden. Dat laatst is nog flink moeilijk als je meer wiltt dan musea, beschrijvingen en foto's.
Het begint al in de wijk waar ik van Maudi een apartement gehuurd heb. Villa na villa, met carports en brede straten genoemd naar de plantage die hier vroeger was :Tourtonne. Het enige dat nog aan de plantage doet denken zijn de kreken (watertjes) die de wijk in vakjes verdelen.
Toch hoop je nog iets terug te vinden tussen de asfaltwegen en Chinese supermarkten. Dus vanochtend de boot genomen naar Meerzorg. De ogenschijnlijk enige weg is de verbindingsweg van oost naar west. Toch ben ik diverse doodlopende zandpaadjes in gefietst om van de snelweg af te zijn op zoek naar natuur. Je komt altijd wel sluisjes tegen uit het verleden. Katrollen met roestige kettingen maken me eeuwig blij, al moet ik steeds weer dezelfde weg terugrijden naar die vreselijke autoweg. Google maps flink inzoomen bracht me gelukkig op een weg langs voormalige plantages. Meerzorg, Jagtlust, Dordtrecht, Lust en Rust, etc etc. Ik zeg dat omdat je behalve het bordje niets aan een plantage doet denken. Huizen aan weerszijden van de weg en af en toe een stuk overwoekerd land omringd door dichtgeslibte slootjes. Als je het idee plantage loslaat is het beslist genieten. Een vogel die op het slootje staat en haar jongen roept. Zes mini vogeltjes racen over de dichtgegroeide kreek om zich tussen oranje tropenbloemen te verschuilen. Een man die over zijn wrakke deurtje komt hangen om te kijken wat die vrouw fotografeert.
En alsmaar sluisjes en kreekjes met half verdronken bootjes.
Om een uur is de hitte niet meer te doen. 38 graden en een luchtvochtigheid van 80 % betekent een Warung zoeken om te eten en uit te rusten. Tot half drie hou ik het uit in de schaduw met twee overheerlijke loempiaatjes en een bord petjil (soort gadogado). Het felroze cocosdrankje dient als toetje.
Terug of door? is dan de vraag. Altijd door, ik kan niet anders. Dus peddel ik uiterst links op het asfalt en steek soms mijn hand wat uit om duidelijk te maken dat ik daar fiets. Alsof ze dat grote lijf al niet van verre gespot hebben. Ik concentreer me meer en meer op de natuur. Zie de bomen die we straks in het vliegtuig als broccolie aan gaan duiden. Zelfs vanaf de grond lijken ze erop. De braakliggende stukken land zijn in het beste geval vol met hoog gras, maar vaker is het 'bos' - wij noemen het jungle of oerwoud - bezig het ooit gekapte bos terug te winnen.
In Nieuw Amsterdam geniet ik alsnog van de huisjes en het kerkje richting haven. Door de regen heb ik daar laatst niets van gezien. Het bootje ligt klaar. De bootsman herkent me en pakt direct mijn fiets aan. Direct varen we af naar de overkant, Leonsberg, waarna ik nog 8 km naar huis mag rijden, met soms nog even een doorkijkje naar de rivier en de overkant waar ik vanmiddag fietste.
Ik ben een geluksvogel dat ik dit kan doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten