Paramaribo , Centrale markt en winkelen.

De zaterdag blijkt een vrijdag te zijn. Ik ben totaal de kluts kwijt. Het moest er maar eens van komen vond ik: met openbaar vervoer naar de stad. Op de doorgaande drukke Tourtonneweg ga ik braaf in de schaduw wachten op een bont beschilderde bus. Of die komt is zeer de vraag, maar ik kan het proberen. Na 10 minuten ben ik het zat. Achter mij wil juist een blanke oude man wegrijden richting centrum. 

"Gaat u toevallig richting Waterkant? Ik wacht op een bus maar die komt niet" vraag ik zo keurig mogelijk. De man twijfelt maar ik mag toch instappen. Hiep hiep! een kwartier later stap ik de overdekte markt bij de busjes binnen.
Er zouden twee markten zijn. Een met spullen (?) en een met groenten en fruit, maar ik kan het onderscheid niet vinden.
De ene plek lijkt wat meer verse groenten te hebben en de andere staat bomvol met stalletjes medicinale kruiden. Geen bosjes of zakjes, maar enorme bergen met gedroogde bladeren, takken , bloemen en wortels. In grote struiken en bossen bij elkaar gebonden en vervolgens op een hoop gegooid. Geen verkoper te bekennen. Stallen vol.
Aan de buitenzijde van de markt  worden vis , kippen, en garnalen verkocht.  De kippen met de poten omhoog en de tenen gespreid. De vissen levend of gedroogd en dat dan weer in harde of zachte kwaliteit.
Bonen over de hele breedte van de stal, paksoy in bossen opgestapeld,  stallen vol rode, oranje en gele pepers, kisten vol tomaten die qua vorm  op eieren lijken. Garnalen op kleine ronde bordjes waardoor ze op pizzas lijken. Bakoves en bananen in soorten en maten.
Ik sjok tussen de  stallen door, vraag of ik een foto mag maken en verzeker de verkoopsters ervan  dat ik hen er niet op zet.

Aan de zijkant van de straat zitten diverse  vrouwen hun eigen waren te verkopen. Tweedehands kleding of de opbrengst van hun kostgrondje. Ze lijken me Brazilianen. Opeens pakt een vrouw haar hele handel op en rent naar de anderen. Die grijpen ook hun hele zaakje bij mekaar en stuiven met dozen op het hoofd en emmers in de hand de hoek om. Daar blijven ze bij het stoplicht hun plek in de gaten houden. Daar staan nu twee agenten op hun beurt de boel in de gaten te houden. Kat en muis spel. De vrouwen mogen hun handel duidelijk niet op straat verkopen.

Nu ik toch bezig ben ga ik ook de middenstand maar even ontdekken. Ik verdwijn bijkans in een soort warenhuis met notabene een echte roltrap. Verbaas me over de styling van de artikelen. Keukenspullen staan naast bh's en gordijnen naast schoolspullen. Uiteindelijk sta ik na  een uur ronddolen beneden tussen de gemengde bevolking voor de idioot drukke kassa's om mijn pakjes stickers voor Malang af te rekenen.  De hitte  valt als een electrische  deken over me heen na de airco binnen.
Mijn voeten en benen willen niet meer. Geen taxi, geen bus, ik huur  een fiets en peddel met gevaar voor eigen leven aan de linkerkant van de weg terug maar huis.